yolda by Yolda

Author:Yolda
Format: epub
Published: 2013-04-10T16:00:00+00:00

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

1949 baharında bursumdan bir miktar para arttırıp Denver'a gittim, oraya yerleşmek niyetindeydim. Orta Amerika'da bir patrik olarak görüyordum kendimi. Yalnızdım. Denver'da kimseler yoktu, ne Babe Rawlins, ne Ray Rawlins, ne Tim Gray, ne Betty Gray, ne Roland Majör, ne Dean Moriarty, ne Carlo Marx, ne Ed Dunkel, ne Roy Johnson, ne Tommy Snark, hiç kimse. Bir süre Curtis ve Larimer Caddelerinde sürttükten sonra, 1947'de paçayı kaptırmama ramak kalan meyva toptancısında çalışmaya başladım, hayatımda yaptığım en zor işti, Japon çocuklarla elele verip koca bir yük vagonunu rayların üstünde kol gücüyle otuz metre ittirmek zorunda kaldığım bile oldu, yakıcı güneşin altında buzhaneye bir sürü karpuz sandığı taşıdım sürükleye sürükleye. Sen söyle Tanrım, ne adına?

Alacakaranlıklarda yürüdüm. Kederli kızıl toprağın üstünde ufacık bir nokta gibi hissettim kendimi. Dean'in otuzlu buhran yıllarında babasıyla kalmış olduğu Windsor Otelinin önünden geçtim ve tıpkı eski günlerdeki gibi, gönlüme taht kurmuş olan o masal kahramanı efkarlı tenekeciyi aradım. Ya Montana gibi bir yerde kendi babanıza benzeyen birini bulursunuz ya da arkadaşımzın babasını artık bulunmadığı yerlerde ararsınız.

Leylak rengi akşamlarda yürüdüm, her tarafım zonklarken, Denver'ın zenci mahallelerinde, Welton'ın ve 27. Caddenin ışıkları arasında, kendi kendime neden Negro olmadığımı sorarak, beyaz dünyanın bana sunmuş olduğu sevincin, hayatın, neşenin, şamatanın, karanlığın, müziğin ve gecenin yetersizliğini hissederek. Kağıt kaplarda bol baharatlı sıcak çili satan ufak bir kulübe görüp durdum ve esrarlı karanlık sokaklarda dolaşarak çili yedim. Denver'da bir Meksikalı, hatta deliler gibi çalışan yoksul bir Japon olmayı istedim, ama ne kasvetli ve ne acıydı ki hayal kırıklığına uğramış bir " beyaz"dım. Hayatım boyunca beyazlara özgü hırslarım olmuştu, San Joaquin vadisinde Terry gibi bir kadını bırakır mıydım yoksa? Meksikalı ve Negro evlerinin karanlık verandalarına bakıp içerden gelen yumuşak seslere kulak verdim, insanın aklını başından alan gizemli bir kızın esmer dizini gördüm, güllerle süslü kameriyelerin altında erkeklerin karanlık yüzlerini seçtim, bilge edasıyla eskimiş sallanan koltuklarda oturan küçük çocukları seyrettim. Bir grup zenci kadın geçti yanımdan, genç olanlardan biri anne kılıklı olanlardan ayrılıp bana doğru birkaç adım attı, "Merhaba Joe!" dedi ve benim Joe olmadığımı anlayınca kıpkırmızı bir yüzle koşarak uzaklaştı. Keşke Joe olsaydım. Ben sadece bendim: bu menekşe rengi karanlıkta, bu dayamlmaz tatlılıktaki gecede aylaklık eden ve Amerika'nın mutlu, içi dışı bir, kendi halinde Negrolarıyla dünyaları değiştokuş etmek isteyen, efkarlı Sal Paradise. Bu viran mahalleler Dean ile Marylou'yu hatırlatıyordu bana. İkisi de buralarda büyümüşlerdi. İçimi bir özlem sardı.

23. Cadde ile Welton arasında ışıldakların altında beyzbol oynuyorlardı, benzin deposunu da aydınlatıyordu ışıldaklar. Her harekette coşkun bir kalabalık ayağa fırlıyordu. Sahada genç kahramanlardan rengarenk topluluk vardı, beyaz, siyah, Meksikalı, saf kızılderili, hepsi dokunaklı bir ciddiyetle oynuyordu. Boş bir arsada üniformalı veletler. Ben sporcu olarak hayatımda bir kere bile böyle gece vakti, ışıkların altında, ailemin, kız arkadaşlarımın, mahalle çocuklarının önünde becerilerimi sergilemeye yanaşmamıştım. Ne olursa okulda olmalıydı, büyük anlar yaşanmalıydı, ciddi suratlarla, şu çocukça, insanca coşkudan uzak olarak. Çok geç kalmıştım. Yanımda muhtemelen her gece buraya maç seyretmeye gelen yaşlı bir zenci oturuyordu, onun yanında ihtiyar bir serseri, beyaz, onun yanında Meksikalı bir aile, sonra da birkaç kız, birkaç oğlan: bütün insanlık kısacası. Ah, o gece ışıklar nasıl

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.